Γερμανιώτικα ιστορήματα.

.

Γυναίκες που έχασαν τον "ίσκιο" τους.

1)         Έχασα τον “ίσκιο” μου.

Την παλαιά εποχή, πριν το έτος 1950, η κοινωνία του Γέρμα Καστοριάς, όπως βεβαίως και όλης της ελληνικής υπαίθρου, ήταν πατριαρχική και τα ανάλογα ήθη πολύ αυστηρά. Η γυναίκα ήταν απόλυτα υποταγμένη στον σύζυγό της και είχε ελάχιστα σχετικά δικαιώματα. Όταν τύχαινε τότε να πεθάνει κάποιος νεαρός άνδρας, η σύζυγός του μαυροφορούσε σε (για) όλη της τη ζωή και έβγαινε σπανίως από το σπίτι της. Εάν τη συναντούσε τυχαίως στο δρόμο κάποια ηλικιωμένη συγχωριανή της, γινόταν μεταξύ τους ένας διάλογος, όπως ο παρακάτω:

-  Αμόρ’ Γιαννοβιά (= αγαπητή γυναίκα του Γιάννη), τι κάμεις; Έχω καιρό να σε ιδώ.

-  Αχ ! Κυράκω μ’ (= αχ! σεβαστή μου κυρία), τι να κάμω; Έχασα τον “ίσκιο” μου (= έχασα τη “σκιά” μου, πέθανε ο σύζυγός μου) και δεν βγαίνω απ' το σπίτι μου.

-  Αχ! “σκουντή” μ’ (= αχ! δυστυχισμένη μου), όταν πεθάνει ο άντρας, “πεθαίνει” και η γυναίκα του, ο άντρας στο χώμα, και η γυναίκα του (είναι πεθαμένη) στον κόσμο (= στην κοινωνία).
Σ.σ. Ο κάθε άνθρωπος έχει τον ίσκιο του, δεν νοείται άνθρωπος χωρίς ίσκιο. Όταν δεν υπάρχει ο ίσκιος ενός ανθρώπου δεν υπάρχει και ο ίδιος ο άνθρωπος.

Ο Γέρμας Καστοριάς.

2)         Το παιδί δεν έχει “πετεινό”.

Παλαιότερα στον Γέρμα Καστοριάς, όταν κάποιο μικρό παιδί ήταν ντροπαλό, συνεσταλμένο και μελαγχολικό, ο πατέρας του έλεγε με καημό στη σύζυγό του:

Γυναίκα, το παιδί μας δεν έχει “πέτ(ει)νο”, δηλαδή δεν είναι ζωηρό, χαρούμενο και τολμηρό.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ