TOY A. Γ. ΚΡΑΣΑΝΑΚΗ
Tο σχολικό βιβλίο της Α’ τάξης Γυμνασίου «Ιστορία αρχαίων χρόνων ως το 300 π.Χ.» (Λ. ΤΣΑΚΤΣΙΡΑ, Μ. ΤΙΒΕΡΙΟΥ) αναφέρει στη σελίδα 8: «Τα πρώτα ελληνικά φύλα υπολογίζεται ότι έφτασαν στον ελληνικό χώρο γύρω στις αρχές της 2ης χιλιετίας π.Χ.,….. Τα ελληνικά φύλα που έφτασαν στην Ελλάδα ήταν τμήμα της ινδοευρωπαϊκής γλωσσικής οικογένειας στην οποία ανήκαν και τα ιταλικά, οι Κέλτες, οι Γερμανοί, οι Σλάβοι, οι Μήδοι και οι Πέρσες, οι Ινδοί κ.α. …
και στη σελίδα 60: «… Οι Μυκηναίοι ανήκουν στα ινδοευρωπαϊκά φύλα που με αφετηρία τα Ουράλια όρη εξαπλώθηκαν στην Ευρώπη και μέχρι την Ινδία…».
Ωστόσο όλα αυτά είναι λανθασμένες απόψεις για τους εξής απλούς λόγους:
Α) Το ελληνικό έθνος, σύμφωνα με τους Εκαταίο Μιλήσιο (Στράβων 7, 321), Θουκυδίδη (Α, 3 -19), Ηρόδοτο (Α 55 - 95) κ.α., δε σχηματίστηκε από φύλα που ήρθαν στην Ελλάδα από τα Ουράλια όρη το 2000 π.Χ., αλλά αφενός από τα φύλα, που βρισκόταν στην Ελλάδα 80 χρόνια μετά τα Τρωικά, δηλαδή το 1100 π.Χ., και τα οποία κατάγονταν από τα βάρβαρα φύλα των Δαναών, Πελασγών, Φοινίκων κ.α. που είχαν έρθει πιο πριν μεταναστευτικά στην Ελλάδα άλλα από την Αίγυπτο (π.χ. οι Δαναοί) άλλα από την Ασία (π.χ. Φοίνικες, Αργείοι κ.α.) και άλλα από την Ευρώπη (οι Αττικοί κ.α.).
Λέει π.χ. ο Στράβωνας, που αντλεί πληροφορίες από παλαιότερούς του αρχαίους συγγραφείς: «Ο Εκαταίος ο Μιλήσιος λέει ότι η Πελοπόννησο πριν από τους Έλληνες την κατοίκησαν βάρβαροι. Εξάλλου, ολόκληρη σχεδόν η Ελλάδα κατοικία βαρβάρων υπήρξε, στους παλιούς καιρούς, έτσι λογάριαζαν όσοι μνημονεύουν αυτά τα πράγματα, γιατί ο Πέλοπας έφερε ένα λαό από τη Φρυγία στη χώρα που απ' αυτόν ονομάστηκε Πελοπόννησος, κι ο Δαναός από την Αίγυπτο, κι οι Δρύοπες, οι Καύκωνες κι οι Πελασγοί κι οι Λέλεγες και άλλοι τέτοιοι λαοί μοίρασαν τους τόπους πάνω και κάτω από τον ισθμό. Γιατί την Αττική κατέλαβαν Θράκες που ήρθαν με τον Εύμολπο, τη Δαυλίδα της Φωκίδας ο Τηρεύς την Καδμεία οι Φοίνικες που ήρθαν με τον Κάδμο, και την ίδια τη Βοιωτία κατέκτησαν οι Aονες, οι Τέμμικες και οι Ύαντες.» (Στράβων 7, 321)
Τα ίδια λένε και ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης και επιπλέον ότι αρχικά, πριν από τα Τρωικά, δεν υπήρχαν έθνη ή Έλληνες και βάρβαροι, αφού ο Όμηρος, που έζησε μετά τα Τρωικά, δεν αναφέρει τέτοιες ονομασίες. Υπήρχε μόνο το βαρβαρικό έθνος και από αυτό μετά τα τρωικά, ξέκοψε το ελληνικό. Πρώτοι που αποκόπηκαν, λέει ο Ηρόδοτος(Α 55 – 95 κ.α.), μετά τα Τρωικά (1200 π.Χ.) και δημιούργησαν ξέχωρο έθνος, το ελληνικό έθνος, ήταν οι Δωριείς και μετά προσχώρησαν σ’ αυτό οι Ίωνες ή Αθηναίοι, οι νησιώτες κ.α., καθώς και όλοι οι Πελασγοί και πάρα πολλά άλλα βαρβαρικά φύλα. Β) Ινδοευρωπαϊκή γλώσσα ή φυλή δεν υπήρξε ποτέ, αφού:
Ο Θουκυδίδης (Α, 2 – 19) λέει ότι μέχρι και την τελευταία μετακίνηση των Δωριέων που έγινε μετά τα Τρωικά (το 1120 περίπου π.Χ.) δεν υπήρχαν μόνιμοι κάτοικοι στην Ελλάδα, επειδή μέχρι τότε δεν υπήρχε γεωργία και εμπόριο και εξ αυτού οι άνθρωποι έπρεπε να μεταναστεύουν για εξεύρεση πηγών διατροφής (και μάλιστα η πιο ισχυρή ομάδα όπου πήγαινε έδιωχνε την άλλη, για να εκμεταλλευτεί αυτή το χώρο), αλλά διάφορα μεταναστευτικά φύλα, όπως οι Πελασγοί, οι Κάρες, οι Φοίνικες κ.α. Επομένως μέχρι τα τρωικά δεν υπήρξε μια μεγάλη και συγκεκριμένη φυλή σε κάποιον μεγάλο τόπο, αλλά φυλετική ανομοιομορφία και ανομοιογένεια εξαιτίας των συνεχών μετακινήσεων των πληθυσμών άλλοτε με ειρηνικό τρόπο (μετανάστευση, αποικισμός) και άλλοτε με βίαιο (πόλεμοι, διωγμοί).
Δεν υπάρχει καμιά αρχαία μαρτυρία ή κανένα αρχαιολογικό εύρημα που να στηρίζει αυτή τη θεωρία. Η θεωρία των ινδοευρωπαίων και γενικά των ομογλωσσιών όχι μόνο δε στηρίζεται σε κανένα συγγραφικό, αρχαιολογικό και ανθρωπολογικό δεδομένο, αλλά αγνοείται ακόμη και από την τις μυθολογίες όλων των λαών. Μα, αν υπήρξε π.χ. ινδοευρωπαϊκή φυλή, άρα και γλώσσα, τότε θα είχε αφήσει γραπτά ή αρχιτεκτονικά μνημεία. Έπειτα είναι λογικό το να λέμε π.χ. ότι οι Ινδοί, που είναι σχεδόν μαύροι και κατοικούν στα βάθη της Ασίας, ανήκουν στην ινδοευρωπαϊκή φυλή ή συγγενείς των Ελλήνων και οι μελαχρινοί Κρητικοί όχι;!
Κοινή γλώσσα των ανθρώπων υπήρξε μόνο επί εποχής των πρωτόπλαστων (Αδάμ και Εύας). Από τότε, όμως, μέχρι σήμερα όλα έχουν αλλάξει. Οι διάφορες γλώσσες που υπάρχουν σήμερα δεν είναι ούτε μεταποίηση αυτής της αρχικής ούτε και μεταποίηση ή απόκομμα άλλης, αλλά ξέχωρα λαϊκά διαχρονικά δημιουργήματα, οφειλόμενα στη γλωσσική ικανότητα που χάρισε ο Θεός ή η Φύση στον άνθρωπο. Κάθε γλώσσα είναι και ένα ξέχωρο ή ιδιαίτερο λαϊκό διαχρονικό δημιούργημα, με τη δική του τεχνική και καλλιτεχνία, και δεν είναι κάτι που πήγασε από κάποιον άνθρωπο, για να μεταδοθεί στον επόμενο και κείνος σε άλλο. Πιο απλά, οι γλώσσες είναι δυναμικά (κάτι ως οι ζωντανοί οργανισμοί) και όχι στατικά δημιουργήματα. Όλες οι γλώσσες συνεχώς εμπλουτίζονται και μεταποιούνται για πιο εύκολη χρήση και σωστή απόδοση, άρα μεταβάλλονται. Ο λόγος, άλλωστε, που αφενός οι νέοι δεν καταλαβαίνουν τη γλώσσα των αρχαίων ή που και αν ακόμη μια γλώσσα έχει προκύψει ως διάλεκτος, παύει κάποια στιγμή να έχει ομοιότητα ως προς τη γλώσσα απ’ όπου προέκυψε και αφετέρου ο κάθε λαός (η κάθε ανθρώπινη ομάδα) έχει και τη δική του γλώσσα (ή τους δικούς του γλωσσικούς κανόνες, τις δικές του λέξεις κ.τ.λ.) ή που υπάρχουν τόσες γλώσσες όσοι και οι λαοί (ή οι ανθρώπινες ομάδες). Σαφώς κάποιες γλώσσες μπορεί να προέρχονται από διαλέκτους άλλων γλωσσών, όμως άλλο αυτό και άλλο τι έγινε στη συνέχεια.
Το μεγαλύτερο ποσοστό των λέξεων της κάθε γλώσσας είναι ξένες λέξεις. Κάτι που δε φαίνεται, επειδή οι ξένες λέξεις σε μια γλώσσα δεν μπαίνουν την ίδια στιγμή, αλλά σιγά-σιγά, οπότε οι αρχικές ξένες λέξεις μετά από καιρό (αφού πάθουν και μικρή παραποίηση στα τοπικά πλαίσια) μας φαίνονται ως δικές μας.
Σήμερα οι λέξεις π.χ. της αγγλικής γλώσσας, σύμφωνα με τον W. Skeat, είναι: 32% γαλλικές, 18% αγγλοσαξονικές, 14,4% λατινικές, 12,5% ελληνικές, 23,1% από άλλες γλώσσες. Κατ’ άλλους οι ελληνικές λέξεις είναι ακόμη σε πιο μεγάλο (30 %) ποσοστό.
Φυσικά οι γειτονικοί και οι ομόθρησκοι λαοί συναλλάσσονται πιο εύκολα, άρα έχουν και πιο πολλά κοινά ονόματα και κοινές λέξεις από τους άλλους λαούς, οπότε και γι αυτό και οι γλώσσες τους φαίνονται πιο συγγενείς. Άλλο, όμως αυτό και άλλο η συγγένεια των λαών και των γλωσσών τους. Παρέβαλε ομοίως ότι κάθε επάγγελμα και κάθε γεωγραφική περιοχή (π.Χ. Κρήτη, Ήπειρος κ.τ.λ.) έχει είτε ξέχωρους ιδιωματισμούς είτε ξέχωρες ορολογίες. Οι καλούμενοι διάλεκτοι και ποικιλίες της γλώσσας.
Οι γλώσσες δεν είναι μόνο λέξεις, αλλά και άλλα πράγματα (είναι κανόνες σύνταξης, σχήματα λόγου, κλίση, συστατικά στοιχεία λέξεων κ.τ.λ.). Συνεπώς για να κρίνει και να κατατάξει κάποιος όλες τις γλώσσες σε οικογένειες, θα πρέπει να τις ξέρει όλες και μάλιστα σε βάθος, σε όλα τους τα στοιχεία, κάτι που τον 18-19 αι. δεν ήταν σε θέση να κάνει κανείς.
Αν οι κοινές λέξεις μεταξύ δυο ή περισσοτέρων γλωσσών είναι προσδιοριστικό κοινής καταγωγής τους, τότε ή μ' αυτήν τη λογική θα μπορούσαμε να πούμε ότι όλες οι σημερινές γλώσσες έχουν «μητρική γλώσσα» την αρχαία ελληνική, ύστερα από τα τόσα γλωσσικά δάνεια που τους έχει δώσει.
Η θεωρία της Ινδοευρωπαϊκής φυλής και γλώσσας ή της θεωρία των γλωσσικών οικογενειών και της ινδοευρωπαϊκής καταγωγής των Ελλήνων κ.α. δημιουργήθηκε αρχικά από Γερμανούς εθνικιστές γλωσσολόγους και για ρατσιστικούς και μόνο λόγους, για να υποστηριχθεί η ανωτερότητα της λεγόμενης «Αρείας φυλής» ή ότι μόνο η φυλή αυτή έχει σχέση με τους καλύτερους πολιτισμούς της γης (Παράβαλε π.χ. ότι ο Χίτλερ και οι οπαδοί του έλεγαν ότι ήταν απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, ότι η Αρεία φυλή πρέπει να μείνει αμιγής κ.α.) και γι αυτό αρχικά γινόταν λόγος μόνο για «Ινδογερμανική» φυλή που είχε λέει αρχικά αφετηρία της τα Ουράλια και από εκεί εξαπλώθηκε στην Ελλάδα, Γερμανία κ.α. μέρη. Μετά η θεωρεία αυτή διευρύνθηκε-μετονομάστηκε σε «ινδοευρωπαϊκή», ώστε να βολεύει όλους τους ρατσιστές και καπιταλιστές στα σχέδια επέκτασής τους.
Στην αραβική γλώσσα σαφώς υπάρχουν πάρα πολλές λέξεις που υπάρχουν και στην ελληνική, κάτι όμως που δεν φαίνεται στα λεξικά, επειδή οι δυο γλώσσες έχουν εντελώς διαφορετικά συστήματα γραφής. Στην αραβική γραφή από τη μια δεν υπάρχουν το τονικό σημάδι, τα διαλυτικά και τα γράμματα για τα φωνήεντα α, ε, ι, η, υ, ω, ο, αι, οι… και από την άλλη υπάρχουν γράμματα και για τα συμπλέγματα αϊ, εϊ, αα, εε, μπ, ντ, γκ …με συνέπεια η αραβική γλώσσα να φαίνεται εντελώς διαφορετική από την ελληνική.
Επειδή οι Δωριείς ήταν το πρώτο φύλλο που αποκόπηκε από τους βάρβαρους και αποτέλεσε ξέχωρο έθνος, το ελληνικό και συνάμα ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης μιλούν για «κάθοδο των Δωριέων» από βορρά, από την Πίνδο στην Πελοπόννησο, γι αυτό και πολλοί υποθέτουν ότι οι Έλληνες ήρθαν από τα Ουράλια όρη ή θεωρούν την θεωρία της ινδοευρωπαϊκής φυλής ως λογική
Ωστόσο ο Θουκυδίδης (Α 3 -9), ο Ηρόδοτος ( Α, 56 - 58) κ.α. λένε επίσης ότι οι Δωριείς μετά τα τρωικά (το 1100 π.Χ.) μετακινήθηκαν με τους Ηρακλειδείς από τον ελληνικό βορά (από την Πίνδο) προς την Πελοπόννησο, αφού πρώτα είχαν πάει εκεί από τη Δωρίδα (από την Θεσσαλία) και όχι από τα Ουράλια όρη. Ας σημειωθεί και ότι πιο πριν, πριν από την εποχή του Μίνωα, από το ίδιο σημείο άλλο Δωρικό φύλο με αρχηγό τον Τέκταμο είχε πάει στην Κρήτη, σύμφωνα με τους Διόδωρο και Στράβωνα. Επομένως η θεωρία της ινδοευρωπαϊκής καταγωγής των Ελλήνων είναι λάθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου