Έκατει μου να σας πω ενα μύθου πως παντρεύκει ου Λιώλιας ου πολύξιρους που ήθηλι μια γυναίκα να ξερ λιγότιρα απ τ'αυτόν.
Ήταν κι καπουταν ενας πετνους κι μια βρακα εκαμαν τ αυγο σ'τσανακα εκατει να του πω απου τν άκρα.
Ού Λιωλιας παντρευκειν μια τν εφαγειν μπροικα ως του κοκκαλου κι τν αφκειν.Το ιδιου έκαμιν κι μι ακόμα μια .Χάλιβειν να παντριφτεί ξανά αλλά δεν τουν έπειρναν.
Μια γειτόντσα όμως καλό κουρίτσ είπειν ιγώ θα τουν πάρου κι θα τουν κάμου νυκουκύρ.
Η μάννα τς ου πατέρας τς ουρθοί δεν ήθιλαν να τ δώσν.Αυτή όμως τουν παντρεύκειν κι μπήρει ου Λιώλιας στου σπίτ.Νκουκυρά, όλου δλιές έκαμνειν, του Λιώλια δεν τουν γυρνούσει λόγου.Ου Λιώλιας λιανουπατούσιν, ήθιλιν κι αυτην να τν εικμιταλιφτεί κι να τ διώξ.
Σκώνιτει μια Κυριακή ου Λιωλιας να πάει στν εικλησιά, φουρέν του σακάκ ανάπουδα αυτη έκαμιν πως δεν τουν είδειν.Πάει ως που πάει γυρνάει ουπίσ κι τ λέει: δε μ' είδις που έφυγα μι του σακάκ ανάπουδα; Ηή δε σ είδα έβανα του φαί εικίν τν ώρα τουν απάντσει.Μια αλλ μέρα παλι ου Λιώλιας βήκει στου Μισουχώρ μι ένα τσιαράπ κι ένα τσαρούχ.Αυτή πάλι έκαμιν πως δεν τουν είδειν.Πάει ως που πάει γυρνάει κι τ λέει δε μι είδις που πήγα να βγώ ξπόλτους μι ένα τσαρούχ; Αμ δε σ είδα φουκαλούσα κι δεν είχα του νού μ.
Ου Λιώλιας φσούσι ξιφσούσι δεν μπουρούσει να ξικάμ.
Τ λέει μια μέρα θα σφάξου του πέτνου κι θα τουν μαγειρέψου ιγώ.Ηή καλά θα κάμς, ιγώ αμπρέ θα πάου στου πηγάδ να πλένου κανα δυο.
Σφαζ του πετνου ου Λιώλιας τουν βαν να βράσ μι τα φτιρά.Ερχιτει αυτή απ του πηγάδ κατ υπουψιάσκειν.Ελα να φάμει τ λέει ου Λιωλιας , καλά αμ δε μι τρώειτει πέρασα απου τ ' Βάια μ έδουκι ψα πίττα κι έσπασα μ πείναμ, έκαμειν σαν να μη συμβαίν τίπουτα.
Μωρε θα σι ξικαμου ειλιγει απου μεσα τ ου Λιωλιας.
Έτσ μια μέρα τ'λέει έχουμε αλεύρ; να κοιταξου στ αμπάρ έρχειτει κι τουν λεει: α εινει κανα ζυμουμα ακομα.
Αμα είνει θα φουρτώσου του στάρ στου γουμάρ κι θα παου να τ' αλεσου.
Φουρτων του γουμαρ μεσ τν αχυρώνα.Ντε κι ντε ούστ βρε ούστ που να βγει του γουμαρ φουρτουμενου απου τν πορτα.Ακουει αυτη παέν τι έπαθεις αμπρε τουν λεει.Νά δε βγαίν η κόζια όξου τραβώ ξανατραβω τίπουτα.Παίρν κι αυτη μια φουρκα τ διν μια στα πουδάρια, ετσ είπειν ου νοικουκύρς: να βγείς έτσ φουρτουμέν κι τ χπούσει στα πουδαρια.
Η σύ μώρ γυναίκα λεει ου Λιωλιας είσι λίρα ικατό .Ησύ είσι για τι μένα.Κι έζησαν αυτοι καλα κι μεις καλλίτιρα !!!!!!!!!!!!!
Ήταν κι καπουταν ενας πετνους κι μια βρακα εκαμαν τ αυγο σ'τσανακα εκατει να του πω απου τν άκρα.
Ού Λιωλιας παντρευκειν μια τν εφαγειν μπροικα ως του κοκκαλου κι τν αφκειν.Το ιδιου έκαμιν κι μι ακόμα μια .Χάλιβειν να παντριφτεί ξανά αλλά δεν τουν έπειρναν.
Μια γειτόντσα όμως καλό κουρίτσ είπειν ιγώ θα τουν πάρου κι θα τουν κάμου νυκουκύρ.
Η μάννα τς ου πατέρας τς ουρθοί δεν ήθιλαν να τ δώσν.Αυτή όμως τουν παντρεύκειν κι μπήρει ου Λιώλιας στου σπίτ.Νκουκυρά, όλου δλιές έκαμνειν, του Λιώλια δεν τουν γυρνούσει λόγου.Ου Λιώλιας λιανουπατούσιν, ήθιλιν κι αυτην να τν εικμιταλιφτεί κι να τ διώξ.
Σκώνιτει μια Κυριακή ου Λιωλιας να πάει στν εικλησιά, φουρέν του σακάκ ανάπουδα αυτη έκαμιν πως δεν τουν είδειν.Πάει ως που πάει γυρνάει ουπίσ κι τ λέει: δε μ' είδις που έφυγα μι του σακάκ ανάπουδα; Ηή δε σ είδα έβανα του φαί εικίν τν ώρα τουν απάντσει.Μια αλλ μέρα παλι ου Λιώλιας βήκει στου Μισουχώρ μι ένα τσιαράπ κι ένα τσαρούχ.Αυτή πάλι έκαμιν πως δεν τουν είδειν.Πάει ως που πάει γυρνάει κι τ λέει δε μι είδις που πήγα να βγώ ξπόλτους μι ένα τσαρούχ; Αμ δε σ είδα φουκαλούσα κι δεν είχα του νού μ.
Ου Λιώλιας φσούσι ξιφσούσι δεν μπουρούσει να ξικάμ.
Τ λέει μια μέρα θα σφάξου του πέτνου κι θα τουν μαγειρέψου ιγώ.Ηή καλά θα κάμς, ιγώ αμπρέ θα πάου στου πηγάδ να πλένου κανα δυο.
Σφαζ του πετνου ου Λιώλιας τουν βαν να βράσ μι τα φτιρά.Ερχιτει αυτή απ του πηγάδ κατ υπουψιάσκειν.Ελα να φάμει τ λέει ου Λιωλιας , καλά αμ δε μι τρώειτει πέρασα απου τ ' Βάια μ έδουκι ψα πίττα κι έσπασα μ πείναμ, έκαμειν σαν να μη συμβαίν τίπουτα.
Μωρε θα σι ξικαμου ειλιγει απου μεσα τ ου Λιωλιας.
Έτσ μια μέρα τ'λέει έχουμε αλεύρ; να κοιταξου στ αμπάρ έρχειτει κι τουν λεει: α εινει κανα ζυμουμα ακομα.
Αμα είνει θα φουρτώσου του στάρ στου γουμάρ κι θα παου να τ' αλεσου.
Φουρτων του γουμαρ μεσ τν αχυρώνα.Ντε κι ντε ούστ βρε ούστ που να βγει του γουμαρ φουρτουμενου απου τν πορτα.Ακουει αυτη παέν τι έπαθεις αμπρε τουν λεει.Νά δε βγαίν η κόζια όξου τραβώ ξανατραβω τίπουτα.Παίρν κι αυτη μια φουρκα τ διν μια στα πουδάρια, ετσ είπειν ου νοικουκύρς: να βγείς έτσ φουρτουμέν κι τ χπούσει στα πουδαρια.
Η σύ μώρ γυναίκα λεει ου Λιωλιας είσι λίρα ικατό .Ησύ είσι για τι μένα.Κι έζησαν αυτοι καλα κι μεις καλλίτιρα !!!!!!!!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου