Την παλαιά εποχή, πριν το έτος 1960 περίπου, οι κτηνοτρόφοι του Γέρμα Καστοριάς κοιμούνταν κατά τις καλοκαιρινές νύχτες με τα κοπάδια τους στα ψηλά βουνά του χωριού τους. Άναβαν τότε στο γρέκι τους μια φωτιά με χοντρά κούτσουρα, τυλίγονταν με την κάπα τους, και ξαγρυπνούσαν εκεί μαζί με τα πρόβατά τους.
Την ίδια εποχή επικρατούσε στον Γέρμα μεγάλη φτώχεια. Όλοι οι κάτοικοί του ήταν υποσιτισμένοι και υπέφεραν πολύ, ιδιαίτερα όμως υπέφεραν οι νεαρές μητέρες που είχαν νεογέννητα βρέφη κι έπρεπε να τα θηλάσουν με το γάλα τους. Οι γυναίκες αυτές είχαν κι έδιναν λιγοστό γάλα στα μωρά τους, με αποτέλεσμα αυτά να είναι συνεχώς πεινασμένα και να κλαίνε διαρκώς. Όταν αυτό συνέβαινε σε νυχτερινές ώρες, οι νεαρές μητέρες έβγαιναν στην αυλή τού σπιτιού τους κρατώντας το κλαψιάρικο μωρό στα χέρια τους, στρέφονταν σε κάποια απ' τις μακρινές φωτιές των βοσκών, άπλωναν τα χέρια τους με το μωρό προς μια προβατίνα που φαντάζονταν ότι βρισκόταν εκεί κι εξόρκιζαν το κλάμα τού παιδιού τους λέγοντας τρεις φορές την εξής φράση: “Πάρε προβατίνα την κλάψα και δώσ' μου το αρνί σου” {: πάρι προυβατίνα ν' κλάψα κι δώμ' τ' αρνί σ'}, δηλαδή, πάρε προβατίνα το κλάμα του παιδιού μου για να γίνει ήσυχο σαν το αρνάκι σου,... και το παιδί γινόταν “αρνί”!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου