Στην καρδιά του Πλαταμώνα

Έφη Αλεβίζου

Παρουσιάστρια Ειδήσεων Alpha

 

Από μικρό παιδί λάτρευα τις εκδρομές. Όχι τόσο τις σχολικές, όσο τις οικογενειακές εκδρομές, με το αυτοκίνητο. Και τα ταξίδια. Όσο μακρινά και να ήταν, δεν βαριόμουν ποτέ. Έβρισκα συναρπαστικό το… να τρέχει το αυτοκίνητο και να χαζεύω την άσφαλτο που ασήμιζε από την πολλή ζέστη τις καλοκαιρινές ημέρες, μετρούσα τα δεντράκια, προσπαθούσα να καταλάβω σε ποια πόλη αντιστοιχούν οι πινακίδες του μπροστινού αυτοκινήτου. Τόσο ωραία περνούσα!

Όταν δε, άρχισα να οδηγώ και η ίδια, σε κάθε ευκαιρία μεταμφιεζόμουν σε Ρένα Βλαχοπούλου, τραγουδούσα το «Σαν ξημερώνει Κυριακή», έφτιαχνα ένα ψυγειάκι με όλα τα καλά του Θεού και... έσκιζα τις εθνικές οδούς. Αγαπημένος προορισμός η Βορεια Ελλάδα. Πότε Καστοριά –εκ καταγωγής λατρεμένη- πότε Θεσσαλονίκη.

Και να που τον τελευταίο καιρό ήρθαν τα πάνω κάτω σε αυτή την βαριόμοιρη χώρα-και κατά συνέπεια και σε εμένα- και ούτε αυτή την αγαπημένη συνήθειά μου δεν μπορώ πια να απολάυσω. Όλα αρχίζουν και τελειώνουν με τη ρημάδα την κρίση που έχει κλονίσει τα οικονομικά μου.

Το παραδέχομαι και το ζω καθημερινά. Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, το ξαναέζησα σε όλο του το μεγαλείο. Αποφάσισα να ανέβω Θεσσαλονίκη. Μαύρη η ώρα και η στιγμή. Τι το ήθελα? Είναι δυνατόν να χρειάζονται 22,10 ευρώ μόνο για διόδια για τα 504 χλμ της απόστασης με την πρωτεύουσα της Μακεδονίας? Αλλά δυστυχώς, πρέπει να γυρίσω κιόλας! 44,20 ευρώ στο σύνολο. Το ποσό δε, για κάθε σταθμό διοδίων είναι εντελώς διαφορετικό και βασίζεται στον δρόμο που έχεις ή πρόκειται να διανύσεις- δεν έχω ακριβώς καταλάβει. Τώρα γιατί στο σταθμό Μακρυχωρίου πληρώνεις ένα ευρώ και στα Μάλγαρα δύο και ογδόντα, μα την αλήθεια, δεν το καταλαβαίνω. Προσωπικά δε είδα καμιά διαφορά στους σταθμούς. Το ίδιο χάλια μου φάνηκαν και οι δύο. Κάποια εξήγηση όμως θα υπάρχει, δεν μπορεί. Και ακολουθεί η κλισέ ερώτηση: Αυτά τα έργα κάθε τριάντα με σαράντα χιλιόμετρα που θυμάμαι να τα συζητάμε από τότε που πήγαινα δημοτικό, ΠΟΤΕ επιτέλους θα τελειώσουν? Πόσο ακόμα θα πληρώνω και θα ξαναπληρώνω? Όχι μέχρι τη Θεσσαλονίκη, μέχρι τη Ρωσική Στέπα θα έφτανε ο δρόμος αν είχαν χρησιμοποιηθεί όλα τα λεφτα που έχουμε δώσει για διόδια.

Να ήταν μόνο τα διόδια, καλά θα ήταν. Έλα όμως που δεν ταξιδεύω με το γάιδαρο, γιατί έχω μόνο ένα Σαββατοκύριακο ρεπό και πρέπει να προλάβω να δώ τον Λευκό Πύργο, άρα χρειάζομαι και βενζίνη. Και άντε, να φύγω με γεμάτο το ντεπόζιτο από εδώ… 80 ευρώ χρειάζομαι να το γεμίσω, δεν είναι και λίγα! Κάπου στα Τέμπη, θα χρειαστώ refill. Και τότε είναι που θα πέσω στην ανάγκη του τύπου στον Πλαταμώνα. Στην καρδιά του Πλαταμώνα, που έχει τραγουδήσει και ο Μητροπάνος με τεράστια-ομολογουμένως- επιτυχία, υπάρχει ένας γλυκύτατος βενζινάς που με έκανε να βλαστημήσω που αποφάσισα το ταξιδάκι αναψυχής μου. 1,749, ήταν η τιμή όχι των δέκα, αλλά του ΕΝΟΣ λίτρου βενζίνης. Σας το γράφω και ολογράφως: Ένα ευρώ και επτακόσια σαράντα εννιά λεπτά για ένα μικρούτσικο λίτρο βενζίνης!

Αν δηλαδή κάποιος παράφρων αποφασίσει να γεμίσει το ρεζερβουάρ του στον Πλαταμώνα χρειάζεται περίπου 110 ευρώ. Καλά, αν έχει τζιπ, δεν το συζητάω. Καλύτερα να το αφήσει ενέχυρο στον τίμιο βενζινοπώλη…

Δεν ξέρω πού θα πάει αυτή η ιστορία. Εγώ πάντως, από τον Πλαταμώνα, δεν θα ξαναπεράσω για τον επόμενο-αρκετό- καιρό. Θα τον ακούω απλώς, από το cd του Μητροπάνου. Κι αυτό μου αρκεί...